Przydługi wstęp

Nie piję kawy, pod żadną postacią, źle na mnie działa. Nie lubię smaku kawy, lubię za to zapach świeżo zmielonych ziarenek. Ponad kawę stawiam herbatę i… gry logiczne. Bohaterką dzisiejszej recenzji jest gra, która z tytułu niezbyt mi się podoba, ale jako gatunek jak najbardziej. „Cappuccino”, bo o niej mowa, to abstrakcyjna gra logiczna, która do tytułu nawiązuje jedynie wyglądem elementów. Autorem gry jest Charles Chevallier (pseudonim Acetylene, dziękuję Bartku za poprawkę), ostatnio znany z powodu innego tytułu: Abyss, którego jest współautorem.

Jak gra wygląda można zobaczyć na zdjęciach. Całość to 64 kubeczki (do kawy ;-)?) w czterech kolorach ze znaczkami odpowiadającymi kolorom, dobrze wykonane, porównując do ceny, to nawet bardzo dobrze.

Zdjęcia gry można znaleźć w wielu miejscach w sieci, nie tylko tutaj. Zdjęcia wiążą się oczywiście z recenzjami, a tych można znaleźć równie dużo. Jeśli chodzi o Cappuccino to można mówić o prawdziwym wysypie recenzji. To dobrze, bo potencjalny klient może porównać opinie, zorientować się co o grze mówi, pisze jego ulubiony recenzent.

Nie raz o tym pisałem, ale powtórzę, jestem miłośnikiem gier logicznych. Mógłbym się powtórzyć za co je cenię, ale pominę to. Skupię się na czymś innym. Co roku w większym lub mniejszym stopniu staram się zorientować jakie nowe tytuły logiczne pojawiły się na rynku. Co roku poszukiwania kończą się brakiem uśmiechu na twarzy. Co roku premierę ma kilka tysięcy gier, a wśród nich jest kilka logicznych. Te kilka to przeważnie gry wydawane własnym sumptem lub przez bardzo niszowe wydawnictwa – wyjątki pomijam. Ciężko je kupić w normalnych (czytaj internetowych) sklepach. Dlaczego tak to wygląda? Siedzę w grach od lat i zauważyłem pewną właściwość. Istnieje duża grupa osób, które cenią tego typy rozrywkę. Osoby te często nie zagrają w gry zwykłe, ale w abstrakcyjne – tak. Są to często osoby starsze, ale nie tylko, gry logiczne świetnie sprawdzają się również wśród dzieci – wiem o czym piszę, bo uczyłem kilka lat dzieci grać w go i atari go. Z drugiej strony jest wielu graczy, zaawansowanych, którzy po latach grania w gry tematyczne również siadają do gier abstrakcyjnych. Taka jest moja obserwacja. Jeśli jest ona w jakimś stopniu prawdziwa, to dlaczego jest tak źle, jeśli jest tak dobrze? Wydaje mi się że powodem jest fakt że grupa ta jest jednak mniejsza, a na pewno mniej aktywna. Z drugiej – gry logiczne muszą być reklamowane, te gry same się nie przebijają.

Kończąc ten przydługi wstęp, chciałem bardzo podziękować wydawnictwu Egmont za promocję tego typu rozgrywki. Gry logiczne pojawiają się często pod przykrywką jakiejś tematyki, abstrakcyjne wydawane są rzadziej. Egmont jakiś czas temu zaproponował nam świetne Pentago, następnie ciekawe Colorio, a teraz Cappuccino.

Banalne zasady

Ileż razy słyszeliście, czytaliście o banalnych zasadach? Czasami banalne okazywały się nie najprostsze, tym razem są naprawdę banalne. Kubeczki rozkładamy do góry nogami, tak by dotykały się bokami. W swoim ruchu gracz bierze swój kubek i stawia na inny sąsiadujący tworząc wieżę. Tą może postawić na kolejny kubek lub wieżę kubków. Zasada jest taka, że nie może postawić niższej wieży (kubka) na wyższy. Koniec zasad. Gra kończy się gdy gracze nie potrafią wykonać ruchu, biorą swoje wieże (czyli te, gdzie u góry jest kubek w kolorze gracza), stawiają je na siebie. Ten kto będzie miał najwyższą wieżę – wygrywa.

Podobieństwa?

Zasady przypominają genialnego Dvonna, oczywiście nawiązują trochę do Focusa. W tamtych tytułach jest jednak więcej możliwości. Focus pozwala na dzielenie wież, Dvonn zmusza do poruszania o tyle pól, z ilu składa się wieża, no i można żetony odcinać. W Cappuccino zasada jest jasna, wieżę (kubek) zawsze stawiamy na sąsiadujący kubek (wieżę), wysokość w ruchu nie ma znaczenia.

Rozgrywka przypominała mi jeszcze jedną grę: „Hej to moja ryba”. Mechanicznie niby jest inna, ale sama rozgrywka dla mnie jest bardzo podobna.

Gra dla każdego

Mamy proste zasady, znamy częściowo grupę docelową, pozostaje zadać pytanie, na ile gra się sprawdza, na ile może stać się hitem. Cóż, sama rozgrywka nie jest dla mnie rewelacyjna. Cappuccino to bardzo dobra gra wprowadzająca do świata gier logicznych, ale w mojej opinii gracze którzy smakują się w tego typu rozgrywce, będą czuli niedosyt. Co jest tego powodem? Głębia rozgrywki. Cappuccino daje mało możliwości jeśli chodzi o taktykę, wybory ruchów są dość ewidentne. Dość istotny jest setup gry. Właściwie są dwa. Pierwszy to losowe rozłożenie, w którym zalecane jest takie ustawianie kubków, by w tym samym kolorze nie stykały się ze sobą. Drugi wariant to dostawianie kubków przez graczy. Jeśli zdecydujemy się na całkowite losowe rozłożenie, to pierwsze ruchy są bardzo istotne, mogą wpłynąć na wynik. Jeśli gracze rozkładają sami, to jest już różnie, aczkolwiek muszą się znaleźć gracze, którzy mają za sobą już kilka rozegranych partii, by rozkładając kubki robili to świadomie. Można również pokusić się o takie rozstawienie kubków, by takie same nie sąsiadowały ze sobą. Setup jest dłuższy, ale rozgrywka bardziej wyrównana.

Czy gra może być hitem? Z tego typu gier wydanych przez Egmont na pierwszym miejscu stawiam Pentago. Gra jest lepiej wykonana, jest ciekawsza i według mnie głębsza. Cappuccino może być hitem, jeśli będzie dobrze rozpropagowane. Mam tu na myśli nie tylko recenzje, ale przede wszystkim turnieje. To dotyczy wszystkich gier logicznych. One z założenie stworzone są do konkurencji. Proste zasady, szybka rozgrywka, czego można chcieć więcej.

W Cappuccino można grać od 2 do 4 osób. W 3 i 4 każdy z graczy gra swoim kolorem, w dwóch, gracze mają po 2 kolory, na koniec budowane są 4 wieże punktacji, gracze porównują swoje wyższe wieże. Na początku wydawało mi się, że wariant dwu osobowy jest trochę sztuczny, po rozegraniu pierwszej partii, stwierdziłem że tak nie jest. Ten wariant jest bardzo ciekawy, w niektórych momentach można pozwolić przeciwnikowi na budowanie wieży, o ile są w dwóch kolorach. Rozkłada on wtedy swoje ruchy, a do punktacji bierze się tylko jedną wieżę.

Plusy i minusy

Proste zasady, szybki czas rozgrywki, ładne, intrygujące wydanie, to zdecydowane plusy tej gry. Na minus daję trochę długie przygotowanie, zbyt małą głębię rozgrywki. Minusy zdecydowanie nie przykrywają plusów, Cappuccino to dobra gra.

Dlaczego recenzja

Na zakończenie małe wytłumaczenie skąd recenzja. Kilka lat temu zdecydowałem się nie pisać już recenzji, ale zrobiłem sobie wtedy małą furtkę. Furtka, czy też wyjątki, miały dotyczyć gier logicznych. Zależy mi bardzo na propagowaniu tego typu gier, dlatego gdy nadarzyła się okazja, postanowiłem sobie przypomnieć stare czasy i opisać grę. Mam nadzieję, że to nie ostatnia recenzja, aczkolwiek wracając do początku, abstrakcyjnych gier logicznych wychodzi tak mało… wielka szkoda.